Je zou het haar niet geven. Maar Tiny Bolk, uitbaatster van het Maastrichtse café D’n Dolhaart aan de Mergelweg op St.Pieter, is met haar negentig jaar de oudste kastelein van Nederland.

Ze weet het zeker: “ de mensen houden me jong.”  Reden ook dat ze de café D’n Dolhaart, langs de weg naar Kanne, aan het uiterste randje van Maastricht, nog altijd zes dagen per week open houdt. Vakantie?  Tiny Bolk denkt er niet aan. “ Ik zou me eenzaam voelen.”  Je zou het de goedlachse kastelein niet geven. Maar vandaag (08-08-2016) viert ze toch echt haar negentigste verjaardag. Naar eigen weten is de Maastrichtse daarmee de oudste kastelein van Nederland. Ze doet er zelf bescheiden over; maar het is bewonderenswaardig dat ze nog altijd alles zelf doet. Het grote schoonmaakwerk, het versjouwen van bierfusten. Fysiek, maar ook mentaal geeft de kroegbazin de meeste van haar generatiegenoten het nakijken. Er is geen computer of kassa in het café te bespeuren. Ze onthoudt precies wat de gasten verbruikt hebben en berekent de balans nog ouderwets op de achterkant van een bierviltje. “ ik ben geen kwezel. Maar ik dank Onze Lieve Heer iedere dag dat ik dit nog kan en mag doen.”

Dagelijks bezig blijven, houdt haar fit. “ Ik zie wel eens vijftigers die zich al laten hangen. Dan denk ik: kom op jongens, een beetje pit erin.”  Er is geen dag geweest dat ze niet met plezier de deuren opende. “ Ik heb altijd goed gezelschap. Iemand met een lang gezicht loopt immers geen kroeg binnen. Ze weet ook dat de stamgasten een oogje in het zeil houden. “ Ik heb mijn eigen bodyguards.” Op haar twaalfde zette Bolk haar eerste schreden in het café, dat in 1930 gesticht was door haar ouders in een zijvertrek van de ouderlijke boerderij. “ ik hielp iedere dag mee. Totdat ze moppen begonnen te vertellen. Dan zei mijn moeder altijd: "Meisje, ga jij maar even naar achter".  

De oudste van zeven kinderen had de horeca in het bloed. Want hoewel Bolk na haar huwelijk, met een man die ze in het café had leren kennen, verkaste naar Brunssum, keerde ze uiteindelijk toch terug naar D’n Dolhaart. “ In 1967 raakte mijn man zijn baan kwijt. Toen moest ik het heft in handen nemen.”  Het was precies op dat moment dat haar ouders de zaak wilde verkopen. Ik zei: "We gaan naar St.Pieter".  Mijn man had daar helemaal geen zin in, maar toen heb ik eens goed met de vuist op tafel geslagen. De jarige lacht trots. Uiteindelijk heeft hij er geen moment spijt van gehad."Het was hard werken". We runden het café, maar ook de boerderij. We hadden hier allerlei dieren rondlopen. En ik heb ook een gezin groot gebracht. Achteraf vraag ik me wel eens af hoe ik het allemaal voor elkaar heb gekregen.”

De dieren zijn verdwenen. Hoewel: nadat in de loop der jaren de voetbalclubs kwamen en gingen, verhuurt Bolk de velden aan de hondenclub (BHM). Haar man overleed ruim twintig jaar geleden. ” Ik moest alleen door: Maar het werk in het café, dat deed me juist goed.” Bolk denkt niet aan stoppen. Zelfs niet aan minderen. Maar mocht het ooit zover komen, dan staat er een nieuwe generatie klaar: “ mijn kleinzoon van 23 zou de zaak wel over willen nemen.”

IN het Buurtnieuws van St.Pieter staat op 23 februari 2021 dat er 'mooi nieuws' is  voor liefhebbers van een glaasje in de Jekervallei:

Café Den Dolhaart krijgt een tweede leven. Een nieuwe eigenaar is in de weer met het opknappen van het pand aan de Mergelweg. Café Den Dolhaart trok in het najaar van 2018 de gordijnen dicht. Dit kwam nadat de iconische uitbaatster, de 92-jarige kasteleine Tiny, had moeten besluiten een punt te zetten achter haar indrukwekkende loopbaan -ze mocht zich jaren de oudste in haar vak noemen.

De familie besloot daarop de zaak te verkopen, al had kleinzoon Xavier de gelegenheid graag nog willen voortzetten. Den Dolhaart stond vervolgens een tijd te koop bij horecamakelaar Horeca Advies Zuid, die het zo aanprees: ´Omstreeks 1900 is dit vrijstaand pand met architectuurhistorische waarde gebouwd en heeft decennia lang dienst gedaan als cafébedrijf met achter- en bovengelegen woning. Gelegen aan de rand van de stijlvolle Maastrichtse wijk Sint Pieter en daarmee op een steenworp afstand van het Belgische Kanne. Pand is goed bereikbaar en gelegen aan de rand van het unieke natuurgebied de Sint Pietersberg.´ Den Dolhaart staat nog steeds op de makelaarswebsite, maar nu met de melding ´verkocht´erbij. En aan de Mergelweg 332 wordt een ingrijpende renovatie voorbereid, getuige de bouwmaterialen die bij het pand liggen. Binnen is te zien dat de oude vloer van de gelagkamer wordt vervangen door een stevig betonnen draagvlak.

De uitspanning in de Jekervallei, landelijk gelegen tussen het veldje van de ponyclub en milieu-educatiecentrum CNME, heeft een historie die teruggaat tot 1930. Toen begonnen Sjeng en Lies van den Booren, de ouders van Tiny, het lokaal bij de grens met Kanne. Het was aanvankelijk een bijverdienste. Overdag werkte Sjeng op zijn land achter het café en bij de ENCI.

Tiny hielp vanaf haar twaalfde mee in de zaak, en in 1967 nam ze met haar man Paul Bolk het café van haar ouders over. Toen haar echtgenoot begin jaren negentig overleed, zette ze het kasteleinschap alleen voort. Met charme, een goed humeur en een aangename prijs voor het pilsje dat ze tapte: in haar laatste jaar als kastelein rekende ze ´n bescheiden 1 euro 70 voor een glaasje Brand.

Die tijd komt helaas niet meer terug, hoor je in de buurt.

Wanneer Café Den Dolhaart 2.0 de deuren hoopt te openen? Dat kan wel eens 2022 worden, klinkt het aan de Mergelweg. Maar de ontspannen versnapering na een flinke wandeling over de Pietersberg of een fietstocht langs de wijngaarden: die komt mooi weer terug in het Jekerdal.