Glazen hoofdjes

Glazen hoofdjes,

Af en toe loop je ergens en valt ineens iets op. Dan vraag je je af, hoe lang staat dit er al of dat heb ik nog nooit gezien. Dit ging ook jaren geleden op voor de glazen hoofdjes die hier en daar in Maastricht waren geplaatst. Deze drie creaties zijn gemaakt door de Maastrichtse kunstenaar Jef Bogman en zijn door het centrum van Maastricht verdeeld. Ivar Hoekstra van De Limburger had een gesprek met Jef Bogman in 2014. Dhr. Bogman had zijn drie creaties die op jongenskoppen lijken voor dag en dauw geplaatst op drie plekken in de Maastrichtse binnenstad. Dit was om te voorkomen dat mensen hem zouden zien. Het moest een 'surprise' worden.

Het leuke van de beeldjes dat ze per toeval worden ontdekt. Gewoon ineens zijn ze er. Toen hij ze net had geplaatst, is hij wel eens gaan posten. Als mensen ze ontdekken hoor je bijna altijd ‘Och, kijk nou! Wat leuk!’ Ja, daar ben ik blij om. Ze zijn aandoenlijk.”

Op een brutale, ondeugende manier kijken ze vanuit hun schuilplek de stad in, ze hebben iets Pieke-achtigs 9uit de roman pieke van het Stokstraatkwartier). „Ze lijken op elkaar maar zijn toch ietsjes anders. Het zouden broertjes of vriendjes van elkaar kunnen zijn ? Dat mag jezelf uitmaken. ” Op het eerste gezicht hebben de broertjes of vriendjes wel iets weg van ijssculpturen of van glas ? Het is geen ijs en ook geen glas, ze zijn gemaakt van plexiglaslijm. Dit materiaal geeft voplgens dhr. Bogman een hele mooie schittering als het zonlicht er op een bepaalde manier opvalt. Het is keihard materiaal en toch transparant. Het moet het laagje voor laagje opgebouwd worden, het proces is heel tijdrovend en arbeidsintensief.

Deze drie jongentjes komen eigenlijk voort uit dhr. Bogman zijn toneelvoorstelling 'De Uitweg'. Naast vier echte acteurs speelden vier ‘acteurs’ van plexiglaslijm de hoofdrol. Om het verrassingseffect niet te verpesten worden de plekken niet onthuld.

„Het leukste is dat de mensen ze zelf ontdekken. Over de plaatsing is wel goed nagedacht. Ze komen tenslotte niet tot hun recht. Een van de drie hoofdjes bevindt zich ergens op de stadsmuur bevindt. Dat was de eerste die geplaatst is. Het lijkt of hij er bij hoort en kan nu niet mee weggedacht worden, hij is thuis. De uitbater van het aangrenzend café is het daar helemaal mee eens.

Hij krijgt veel leuke reacties van de klanten. Het wordt vaak gefotografeerd.” Helaas was het maar eenmalig, er komt geen vierde hoofdje bij. De gemeente Maastricht wist niets van de plaatsing van de drie hoofdjes maar daar heeft de kunstenaar nooit iets over gehoord.

Tegenwoordig zie ik er maar twee, de derde is weg, wie weet is hij meegenomen.

Bron:De Limburger, Foto: John Kerkhofs.