Bezoek torens

Onze Lieve Vrouw Basiliek

Bezoek aan de Onze Lieve Vrouw 'Sterre Der Zee' Basiliek 2021

De Onze Lieve Vrouw Basiliek officieel Basiliek van Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming ook wel Sterre der Zee en in het Maastrichts Slevrouwe genoemd is vooral bekend vanwege de imposante westbouw die bestaat uit een massieve muur van kolenzandsteen met twee traptorens. De hoge muur doet eerder denken aan een vestingmuur dan aan een kerk.

Als je dan de kans krijgt om foto’s vanuit de torens van de basiliek te maken denk je niet lang na en zeg je volmondig JA. Hierna komt het besef en ga je denken! Hoeveel trappen zijn dat wel niet ! Afgesproken om tussen 08.00 uur en 08.15 uur aan de klim te beginnen. Ik kreeg de sleutels van de koster en mocht mijn gang gaan,  mijn instructie waren kort en krachtig ‘alles sluiten wat je opent’.

Best spannend. De toegangsdeur tot de toren had ik snel gevonden en deze maakte ik open met een elektronische sleutel.  Één stap verder ga je meteen terug in de tijd, de afgeslepen treden laten sporen zien van het op en neer lopen van Kanunniken door de eeuwen heen. Wat ook meteen opvalt is dat de mensen kleine(re) voeten hadden, ik kom met mijn maatje 45 bijna driekwart op de treden. Het is moeilijker dan ik dacht, vooral de ‘trekstangen’ die hier en daar in de loop der jaren bij restauraties zijn aangebracht versperren me de doorgang, ze zijn door de torens heen aan de buitenmuur vastgemaakt om de gevel(s) op hun plaatst houdt.

Voor een persoon van mijn omvang ca 100 kg en 1,90 m. (ik ben in de jaren gekrompen) vergt het wat inspanning om verder te komen, het laat me denken aan de stormbaan die ik tijdens mijn dienstplicht heb moeten afleggen. Halverwege de toren kwam ik een deur tegen en bevond ik me in de ‘machinekamer’ van de klok aan de westbouw, de reuk van machineolie en de aanblik van de wieltjes en raderen zijn geweldig, halverwege hangt een kleine klok met een ietwat gehavend wijzerplaat die de tijd aangeeft die te zien is op de klok aan de gevel van de westbouw. Het is net een rode knop met de tekst ‘hier niet op drukken’, dus snel wat foto’s en verder. Ik kom bij een ruimte waar de vlaggen staan die op feestdagen wapperen aan de gevel van de westbouw. Overal zijn trappen en loop je op oude planken, de balken zijn met de hand uitgekapte boomstammen.

Achter de volgende deur die ik open zie ik de kerkklokken hangen, geweldig, maar ik denk er meteen aan dat ik hier weg moet zijn op het half of op het hele uur ligt eraan wat het eerste komt, ik weet niet of mijn oren dat aankunnen.

Via trapjes steek ik over en kom ik in de andere toren terecht, de balken steken als mikadostokjes in de muur met een kleine vierkante opening waar ik doorheen moet. Ook nu vergt het wat klimwerk en flexibiliteit van mijn lichaam. Ik klim enkele ladders op en kom in de toren, ik krijg één plaat weg en heb zicht op de St.Janstoren en de St,Servaas , wauw wat een uitzicht.  De inspanning meer dan de moeite waard.

De ‘klim’, kruip en sluip door was toch lastiger dan gedacht, het zweet is me behoorlijk uitgebroken. Helaas zaten de meeste platen vast met kruisschroeven en kreeg ik deze niet los, de originele deurtjes zijn momenteel bij de schilder. Halverwege de toren zag ik nog een deur en kwam ik uit bij de orgeltribune, de basiliek lag aan mijn voeten, wat een prachtige uitstraling. De panelen van het orgel zijn handgeschilderd en van zo dichtbij zie je pas hoe prachtig deze is.

Even tot rust komen voordat ik het laatste stukje naar beneden loop en me meld bij de koster. Voor mij was het een avontuur om nooit te vergeten., alleen ! Thuisgekomen merkte ik dat ik toch niet de foto’s gemaakt had die ik hoopte te maken. De stoute schoenen aangetrokken en mailtje naar de koster gestuurd. De koster was erg vriendelijk en ik mag nog eens langskomen als de originele deurtjes op hun plaats zitten, dus het avontuur Slevrouwe, wordt vervolgd. Foto onder een overzicht vanuit de voorzijde aan het OLV Plein.

Foto de imposante klokken in de Westbouw.

Bron en foto’s , John Kerkhofs namens Maastricht Digitaal.