|
 Anno
2015 hebben we 'Flikken in Maastricht'. Er worden wel vaker
filmopnames gemaakt in ons Maastricht, is het niet als documentaire
of televisieserie dan is het wel voor een speelfilm. In 1953 werden
er filmopname gemaakt in Maastricht met niemand minder dan Clark
Gable als Hoofdrolspeler, Maastricht stond op zijn kop, althans de
dames.
Er werden opname
gemaakt voor een speelfilm met als titel 'The true and the brave'
met assistente van de geluidswagen van G.Grooteclaes op oa de markt
in Maastricht. In de hoofdrol als de Nederlandse verzetsheld Piet de
Winter niemand minder dan Clark Gable, verder speelde in de
hoofdrollen Lana Turner en Victor Mature, de regisseur was Godfried
Reinhardt.
Filmmaatschappij MGM heeft vierhonderd figuranten
nodig voor de oorlogsfilm The True and the Brave.
Meneer Lahoe, zo bericht de Gazet van Limburg, heeft
al om zeven uur's ochtends postgevat. Toen de deur van de voormalige
kloosterkerk van de minderbroeders aan de Pieterstraat openging,
'hing zijn stropdas op half elf' en zat het boordknoopje van zijn
hemd achter in zijn nek. 'Het waren sjus verkes', schrijft de
verslaggever over zijn stadgenoten.
Vijftien gulden per dag is dan ook voor menige
Maastrichtenaar een kapitaal.Zoveel betaalt MGM de figuranten.Leden
van de Nationale Reserve, die geallieerde soldaten moeten spelen,
krijgen zelfs 27,50 gulden per dag. Er is veel klein leed, tekent de
gazet op.„'Gunst wat jammer' pruilde een bakvisje wier aspiraties
kennelijk geheel op 'verzetsheld' Clark Gable waren afgestemd.
'Gief nieks. Pak nu mijn handje maar vast in plaats van dat van
Clarkie', troostte een opgeschoten knaap.”
De film gaat over een kolonel van de Nederlandse geheime dienst die
in het verzet verzeild raakt en na gevangenneming door de Duitsers
naar Engeland weet te ontsnappen.
Clark Gable speelde de hoofdrol van verzetsman Piet de Winter. De
opnames waren op verschillende plaatsen in Nederland.
De firma Grooteclaes uit Maastricht maakte de geluidsopnames voor de
film. |
|
Tout Maastricht lijkt zaterdag 26 september
uitgelopen als Clark Gable onder politie-escorte in de stad
arriveert.
De Markt staat bomvol.
Gable - zwart colbertjasje, grijze broek, rode schoenen - zwaait
even naar de massa, drinkt een glaasje met burgemeester Michiels van
Kessenich en vertrekt naar zijn hotel in Gulpen. De zestienjarige
hbs-scholiere Willy van Beek kan haar geluk niet op. Zij heeft een
handtekening van de filmster gekregen.
De eerste opnamedag is maandag 28 september.
Het publiek begint te morren.
„Come on met deej vlegskes. We have niks in onze hand”, roept een
dame in een zwarte jas met kanariegele manchetknopen.
Net als de andere figuranten wil ze een feestmuts en vlagje om de
bevrijders toe te juichen.
MGM heeft wel veel geweren en uniformen in de Dominicanenkerk
opgeslagen, maar aan rood-wit-blauwe vlagjes is duidelijk gebrek.
Die
maandag mag de zeventienjarige Maastrichtse Annelies Witter haar
bevrijder Clark Gable om de hals vallen.
Wel vijf keer, schrijft de Gazet van Limburg de dag erna met een
bewonderde ondertoon.
Volgens de krant was Annelies uitgekozen om de filmheld te
knuffelen.
Volgens Thea Maas lag het net iets anders.
Zij was met Annelies, die net zoals zij in de Tillystraat woonde,
naar de Markt gegaan om naar de opnames te kijken.
Annelies, die na de dood van haar moeder het gezin (vader en twee
broers) beredderde, was spontaan op Clark Gable afgelopen en hem om
de nek gevlogen.
„Die schrok natuurlijk. Hij heeft haar toen maar vastgepakt.”
Volgens Thea was Annelies, die na haar huwelijk met een Amerikaan in
de jaren vijftig naar Californië verhuisde, een spontane meid die
deed wat haar inviel.
Thea werkte in 1953 op de Sphinx.
Haar vader werkte als filmoperateur in de Mabi aan de Kleine Gracht.
Ze heeft bijna elke film, die in de jaren vijftig draaide in de Mabi,
gezien.
Ze zag bijna elke week een nieuwe film.
Want de bioscopen prolongeerden films zelden.
Dat kwam omdat ze heel veel vaste klanten hadden.
Die wilden natuurlijk elke week een andere film zien.
Thea ging altijd naar middagvoorstellingen.
De avondvoorstelling kwam je niet binnen.
De katholieke Mabi controleerde heel streng, zegt ze.
En anders waren er wel de politie-agenten die zich op vrijdag,
zaterdag en zondag bij de zogenaamde C2-films (boven de achttien
jaar) bij de kassa posteerden en minderjarigen zonder pardon
terugstuurden.
Film was in de jaren vijftig de voornaamste ontspanning voor de
kleine vrouw en man.
De bezoekersaantallen van de Mabi, Palace, Lux, Royal, Hebios in
Heer en Mebios in Meerssen bereikten in de jaren vijftig hun
hoogtepunt.
Vanaf eind jaren vijftig ging het bergafwaarts.
De televisie rukte op in de huiskamers, de bioscoopzalen werden
leger en leger.
De Palace en de Royal probeerden de neergang nog te stoppen door
Duitse voorlichtingsfilms zoals Tödliche Liebe te programmeren.
Het mocht niet baten.
De katholieke filmkeuring hief zichzelf in 1967 op.
Burgemeester Michiels van Kessenich van Maastricht, roomser dan de
paus, was tegen.
Overigens: de film met Clark Gable, uitgebracht onder de titel
Betrayed, trok voornamelijk lege zalen in Nederland.
In Maastricht draaide hij een week, Thea heeft hem nooit gezien.
|
