Greetsje Blankers

(De grottenvrouw van St.Pieter)

Beste lezer, dit verhaal is overgenomen uit de Panorama van 1941 – dit verklaart de schrijf en vertelstijl, die kenmerkend was voor die tijd.

Aan den westelijke Maasoever, ten zuiden van de Limburgse hoofdstad, rijst de indrukwekkende Sint-Pietersberg op. die in ‘t geheele land bekend is. Het uiterlijk van den omvangrijken berg zier er vriendelijk genoeg uit, met het kleurige bouwland, de boomen en aardige huisjes, die soms sprankelen van zonnelicht. Welk een tegenstelling vormt dit uiterlijk met het innerlijk van den Sint Pieter!

Aan dr. Blink danken wij een pakkende beschrijving van het interieur, die hij gaf in zijn “Wandelingen door oud en nieuw Nederland”: “Op korten afstand van ‘Slavante’ ligt de toegang tot de onderaardsche gangen van den Sint-Pietersberg, gevormd door een arcade van geel-lichtende tufsteen. Sedert eeuwen heeft men hier langs onderaardsche groeven bouwsteen uit den bodem gehaald en aldus werd de berg met een kruisnet van meer dan 16.000 gangen en dwarsgangen in alle richtingen doorsneden! Bij den ingang van de geopende poort leest men in zwarte letters het volgende rijm:

“Treed, vorst der schepping, treed het hart der aarde binnen. En buk gedwee de kruin, uit eerbied voor deez’ tinnen. Ternauwernood verlicht Door het flikk’ren der flambouw….”

Het geheel van den berg is somber en eentonig, al vindt men er ook aardige bijzonderheden en aangebrachte tekeningen, waarbij de gids gaarne verwijlt. Daar wijst hij op handtekeningen van beroemde bezoekers als Napoleon, Walter Scott, Rossini. Elders vermelden geschriften geschiedkundige herinneringen aan deze gangen; hoe Plinius, de Romeinse natuurkundige, reeds melding maakte van het gebruik der hier aanwezige steensoort. In de nabijheid van den “Drup” werd het portret aan den wand geteekend, door den heer Van Vliet, van den apotheker Bosquet, die veel wetenschappelijke onderzoekingen betreffende den berg deed. Wie een beetje van sensatie en griezelen houdt, kan heerlijk in den St. Pietersberg dwalen en er interessante dingen ontmoeten. Wijzen we bijvoorbeeld op de in mergel uitgehouwen beeltenissen van voorwereldlijke diere, op de uitgebreide champignon-kwekerijen en op de vleermuizen die er overwinteren. Thans maken we van een andere bijzonderheid gewag: De laatste grotbewoonster! Vroeger groeven de menschen een gat in de mergel en richtten zich een primitieve woning in. Vele van deze grotwoningen zijn thans verdwenen of dienen als bergplaats.

Éen ervan is echter nog intact gebleven en wordt bewoond door de weduwe Blanckers. Ze heeft den hoogen leeftijd bereikt van 92 jaar. Van haar negende jaar woont zij in de grot, die ze meer dan tachtig ‘lentes’ trouw bleef. De laatste jaren is zij bedlegerig, wegens een ongemak aan een harer benen. Verder is ze kerngezond en zéér levenslustig. Ze kan haar praatje nog goed maken en houdt van bezoek, dat ze dikwijls ontvangt. Héél haar arbeidzaam leven heeft ze ijverig boerenwerk verricht en tuinieren kon ze ook als de beste! Nu ligt ze rustig in haar bed en slaat het leven in haar omgeving met belangstelling gade. Een vrouw helpt met de bezigheden en houdt haar gezelschap. Haar woning, die ze eenvoudig, doch zoo knus mogelijk heeft ingericht, bestaat uit een lange gang in de rots, waarvan het voorste gedeelte als huiskamer dienst doet, terwijl het achterste deel als bergplaats wordt gebruikt. De twee gedeelten zijn, op eenvoudige wijze door kasten gescheiden. In een nis, aan een der zijwanden, is een kachel gemetseld, die de ruimte verwarmt en waarop tevens een potje kan worden gekookt. De grotwoning werd afgesloten met mergelblokken, waarin een deur en raam zijn uitgespaard. De begroeiing op den berg levert voorts een aardige omgeving op.

Greetje Blanckers voelt zich hier uitstekend op haar gemak en zou niet gaarne willen verhuizen. De grotwoning heeft jarenlang open gelegen en pas in 2009 heeft men deze afgesloten.

Naor Bove

Greetsje, de laatste grottenvrouw.   

In 1971, op 83 jarige leeftijd, vertrok ze. Een fenomeen verliet de ‘heerlijkheid Sint Pieter’. Robbie Janmaat nam haar mee naar zijn ouderlijke woning. Voor het eerst het comfort van warm water, cv, televisie. Ze was gek op Bonanza of programma’s met beesten. En de paus natuurlijk. Maar als ze iets zag dat haar niet zint, dan was ze in staat om haar schoen door de beeldbuis te gooien. Ze had geen besef van die dingen. Uiteindelijk verhuisde Greetsje naar Aldenhof en overleed ze in 1981 op 93 jarige leeftijd in de Lenculenhof. De grotwoning is nu compleet vervallen, alleen aan de lagen kalk (de grot werd elk jaar fris gewit) en de stenen vloer is te zien dat hier ooit bewoning is geweest. De voorgevel is helemaal verdwenen, de grot ligt vol rotzooi, de mergelwanden staan vol graffiti. Het witte huisje is helemaal ingestort. Robbie Janmaat is er al jaren niet geweest. “ik ga er niet heen. Want als ik het zie, rollen mijn tranen over mijn wangen.”

Bovenstaande foto's oa interieur grotwoning, foto's van Waldo Haan.

Bovenstaande communieplaatje en foto's heb ik gekregen via Breur Henket en Waldo Haan .

Bron:Website, maastrichtonline, mergelgrotten, Panorama, 19 juni 1941 De Limburger 24082005,foto's mergelgrotten, maastrichtonline, Breur Henket, Aldo Haan.