Zjeraar de Stadsindiaan

(Gerard de Stadsindiaan)

Gerard Wilhelmus Jozef Purnot

Niet bepaald een naam voor een indiaan. Toch loopt de nu (2015) 52 jarige Purnot al zo'n vijf jaar als indiaan compleet met verentooi door Maastricht. Menig voorbijganger zwaait naar hem en lachend wuift de Maastrichtse 'Winnetou' dan terug. Als hij tijd heeft tenminste. Want Purnot heeft het ook druk met fluiten naar voorbij vliegende vogels ("vogels zijn belangrijke tweevoeters, want ze zijn verwant aan de hemel"), het oprapen van veren en het bekijken van bomen. Opeens bukt hij zich, pakt een kei en legt die midden op een elektriciteitskast, dus als u in Maastricht loopt en er ligt een steen op een ietsjes 'rare' plaats dan is er een grote kans dat Zjeraar langs is geweest.

Hij schudt zijn getooide hoofd, zijn lange paardenstaart zwiept heen en weer en hij loopt zonder iets te zeggen door. Deze 'opvallende' man die leeft in een 'geleend lichaam' logeert op woonboot Bizon van een vriend in Maastricht. Hij logeert al bijna zijn hele leven in Maastricht. Als volwassene kun je hem gek vinden, kinderen geenszins, die komen hem soms zelfs veren brengen. Maar andere zouden hem best gek kunnen vinden, dan vraagt hij zich af wie wel 'normaal' is. Hij heeft ooit vijf dagen in Vijverdal gezeten, daar zeiden ze dat hij anders denkt. Hij praat met vogels en heeft respect voor de oudheid en de bron. Daarom draagt hij die kleren, hij wilt zich manifesteren.  Indianen hebben ook respect voor de bron, hij heeft veel boeken gelezen over indianen en films gezien. Maar hij heeft ook respect voor Tibetaanse en voor het Hindoeïsme. Die zijn net  als de indianen in de geschiedenis ook vaak onrechtvaardig behandeld. Als kind kwam hij er bovendien achter dat zijn geest ouder is dan zijn lichaam. In Café Sluis 19 in Bosscherveld is het tijd voor koffie met een stevige bel Bailey's voor de 'blanke neger met rode huid'. Tegelijk draait hij een grote joint. "Dit is geen drug, maar medicijn". Schel lacht hij om zin eigen grappen en dreunt hij de ene filosofische spreuk na de andere op als je wat vraagt. O ja, en van politiek moet hij niets weten "Want in iedere democraat schuilt een dictator, maar zolang hij geen dictator is noemt hij zich democraat", luidt het antwoord, waar je het mee moet doen. Een makkelijke jeugd heeft hij niet gehad. Maar hij praat liever niet over het door alcohol verscheurde gezin waarin hij opgroeide. Hij vertelt wel trots dat hij tot zijn vijfde in Zwartberg bij Genk woonde, waarna hij met zijn ouders naar Maastricht verhuisde. "Zwartberg is black mountains in het Engels". Tja, en dat zou zo in een indianenboek voor kunnen komen.

Naor Bove

Onderstaande artikel is uit de column van Paul Berben, Maastrichtenaar puur sang. Uiteraard in het dialect.

MAASTRICHT - Veur wee dèkser door de binnestad löp, is ’t gein onbekind geziech um obins ‘ne indiaan door de aw straote vaan Mestreech te zien loupe. ‘Ne indiaan? In Mestreech? Jaozeker! Nao de ginnerasie vaan Sjarel mèt zien trompöt, Roeje Pierre, en nog vreuger ’t gek Netteke, prom Sjaar, en de lang Lies, is ’t daan toch eindelék zoewied tot eus Mestreech weer ’n paar nuij stadsfigure debeij is aon t kriege.

Iech stel uuch veur: Zjeraar d’n indiaan. Ès Zjeraar door de straot löp dreijd meineg köpke um, getoejd mèt veere in zien laank haor. Zien lief is geseerd mèt miejer kèttelkes, pinnekes, errembendsjes en aander seersele ès in meinige weenkel te koup zien. ’n Opvallende roej brook in eige stijl bewerrek mèt ’n groet ‘A’ symbool vaan anarchy en gèt opneijembleempkes. ‘Ne groete sték mèt vaan al en nog gèt, jao, Zjeraar loert me neet umheen. Wat väöl luij ziech daan aofvraoge, mèh dèks neet dörreve te vraoge is: wee is dee mins? Wie is dee zoe gewoore? En wat moot iech vaan häöm deenke? 

Noe kin iech Zjeraar al jaore vaan oet de stad en Bosscherveld. En kin mich ouch de tied nog good rappeleere tot Zjeraar nog ‘gewoen’ oetzaog. Regelmaoteg maakde veer ’n präötsje, en mèt de jaore zaog iech zien metamorfose nao ‘volbloed’ indiaan. Veureg jaor woord heer nog geportretteerd in Joris Showroom, ’n programma op de hollender boe in apaartere luij ‘ne inkiek in hun leve geve. Zoe höb iech noe ouch de ier um in miene kolumn, nao ’n gesprek mèt häöm, euver Zjeraar te mage sjrieve. 

Gerard Purnot, 51 jaore aajd, gebore op 2-12-62 in ’t mijnwerrekersdörrepke Zwartberg beij Genk in Bèlsj. Heer is de manneligke hellef vaan ‘ne twieling. Dao boete heet heer nog dreij aander zusters boe ’t kòntak sins noe 7 jaor mèt gebroke is. Wel nog mèt zien twielingzuster die in Berlien woend. ’t Gezin leefde vaan de mijn, mèh wie die tow gong leep ’t dörrepke Zwartberg al snel leeg. Zoe ouch huize Purnot,
 
Zjeraar waos 5 jaor wie ’t gezin verhuijsde nao Mestreech. Heij aongekoume, zie hadde nog gein woening, woord Zjeraar de ierste jaore in ’t kloester ondergebrach. Denao trok ’t gezin in ’n woening op de Ravelijn. Wie heer 15 waos sjeijde zien awwers, mèt ès groetste rije ’t groete alcoholgebruuk in ’t gezin. Dit versjäörde ’t gezin. Zjeraar heet ondanks dat toch op de tuinbouwsjaol in Heerlen zien diploma weite te behoole. Getròjd is heer noets gewees, nao eige zegke wel “7 kier gesjeijd”, gevolleg door ‘ne bulderende lach. Heer is peer vaan 5 keender, boevaan 3 biologisch. Um uuch dat verhaol oet te legke is ‘ne kolumn te kort, dat moot g’r mèh zoe vaan mich aonneume.
 
Zjeraar heet in totaiteit ‘n 33 jaor in versjellende coffeeshops gewerrek en is ’n fervent blower. Aander drugs ès dat zien aon häöm neet besteijd. Ouch alkohol is, op ‘ne inkele kier ‘ne likeur of roeje wien nao, aon häöm neet besteijd. Op ’t memint werrek heer neet mie en leef euveral en nörreges. Soms beij vrun of kinnesse, aanders örreges boete, heer maak ziech dao ouch neet drök um, ‘heer red ziech wel’, heer heet gelierd wie me moot euverleve.
 
Iers had heer ‘ne keravan betrokke in Bosscherveld riechting de sluis. Mèh nao aksie ‘schoon schip’ vaan de gemeinte, zien ze ziene staole ‘wigwam’ koume hoole. ’n Oetkiering heet heer neet, op de vraog wiezoe neet antwoord heer: ‘umtot iech gein baankrekening höb’. ‘Daan kinste toch ein opene? ‘ vraog iech. Nei, dat is allemaol te lestig. En daobeij, Zjeraar bedeld neet veur sent, heer bedeld veur ete. Want ‘sent kinste neet ete’ legk heer oet.
 
Zien metamorfose nao indiaan is geleidelek gegaange, verspreid euver de leste aontal jaore. Zjeraar is väöl bezig mèt spiritualiteit en boedhisme. Soms liek ’t in us gesprek wel of heer ziech 20 beukskes mèt wieshedespreuken in ziene jas heet verstop, de ein nao de aander wiesheid vluig euver ’t buffet oonderwijl veer ziene persoen en leve bepraote. De ein nao de aander sjöddeld heer oet ziene mòw, soms hiel gooje duudeligke wiesheidsjes, soms ouch deenger boe ste spiritueler veur moos zien ès iech bin, want iech snap d’r soms gein weurs vaan.
 
Zjeraar verteld tot dit leve zoe wie ’t is veur häöm is veurbestump. En tot heer ès keend al iemes is gewees veur ‘t ‘vrije filosofies deenke’. ’n Missie in ’t leve heet heer neet, en de vraog of heer gelökkeg is weurd beantwoord mèt weer ’n wiesheid: ‘Gelök is neet watste höbs of wee ste bis, Mèh wat ste deenks’ Tot de luij nao häöm loere maak häöm neet oet, zien antwoord is kort en bondig: ‘Dat is ’n reflèksie vaan de luij zellef’. Boedha zeet: ‘Het is niet onze plicht anderen te bekritiseren of te beoordelen, maar eenvoudigweg jezelf verder te ontwikkelen’.
 
De leukste reaksies krijg heer vaan keender: ‘Mam kiek: DAT is noe ‘ne egte prins’. Wat geer ouch maag deenke, ès iech zoe mèt Zjeraar zit te klasjeneere zit ‘ne fijne kerel veur mich, ope, ierlek en netsjes. Levend op zien meneer, en dao kòntent mèt. ‘Ne mins dee bijj miech ’n stök respèk aofdwingk umtot heer gewoen deit boe heer zin in heet, geine mins tot las is, en vrijheid heet gevoonde in zien leve. Es geer häöm noe in ’t vervòlleg in ’t ‘risservaat’ Mestreech tege kòmp, loerd daan neet raar, mèh zegk gewoen: Bonjour Zjeraar. Ugh!

Bron:Website: Dichtbij, Lectuur De Limburger 03-08-2011, foto's Diane Scheilen (DDL), Jean Roed (FB)