Mariamonument

(Vier Bisschoppen)

 

De veer Bissjoppe vaan Mestreech:

die staan op de hoek Stationstraat en Wilhelminasingel, het is bijna onmogelijk om dit monument goed van dichtbij te bekijken, het staat op een drukke rotonde en je moet dan of heel vroeg/laat of op een feestdag zijn om deze goed te kunnen bekijken, ideaal is carnaval voor de optocht, de rotonde is dan afgesloten voor het overige verkeer.

 

Het comité dat met succes het internationaal Mariacongres in 1947 organiseerde, heeft ter herinnering aan dit gebeuren zich in 1948 belast met het maken van plannen, de uitvoering en het oprichten van een Mariamonument in Maastricht. Het comité meende dit monument te moeten plaatsen op het kruispunt Stationsstraat / Wilhelminasingel.

 

Op 23 september 1952 werd door de Gemeente de plaats goedgekeurd en werd vergunning verleend tot plaatsing van het monument.

Het Mariabeeld is gegoten in brons en is 285 cm hoog. Het is geplaatst op een 9 meter hoge zuil van Vaurionsteen die op een vierkant voetstuk rust.

Op de zuil staat de tekst “Civitas Trajectum, Civitas Mariana” hetgeen betekent “Stad van Tricht, Stad van Maria”. Op de hoekpunt van dit voetstuk staan vier bronzen beelden, 275 cm hoog en gegoten in brons, voorstellende de Maastrichtse bisschoppen. H.H. Servatius, Lambertus, Monulphus en Hubertus, die herkenbaar zijn aan hun emblemen. In de volksmond wordt het "de kaarttafel" genoemd.

 

En trapsgewijze verhoging geeft de toegang tot de beeldengroep. Het op deze verhoging gelegen veld is bekleed met maaskeien in een veelpuntig stermotief, afgeschermd door 16 schamppalen van wit Beiers graniet. Meermalen is dit veld door de plaatselijke verkeerssituatie gewijzigd. Het brons voor de vijf beelden is geschonken door wijlen de "iezerkeuning" de Heer H.E.Dotremont. Het monument is ongeveer 13 meter hoog, gemeten vanaf de rijweg. Op 26 oktober 1952 heeft Zijne Exc. Mgr. Dr. G. Lemmens, de toenmalige Bisschop van Roermond het Maria monument plechtig ingezegend. Het beeld is gemaakt door kunstenaar Albert T. Termote.

 

Naor Bove

Let op de 16 schamppalen van wit Beiers graniet
Eerste aanpassing Laatste aanpassing

 

De bisschoppen van Maastricht :

Na Servatius is Maastricht twee en een halve eeuw lang bisschopsstad geweest. Sinds Lambertus en Hubertus zetelen de bisschoppen in Luik, waar zij sindsdien zijn gebleven.

De middeleeuwse legendeschrijvers hadden een prachtige geschiedenis opgesteld over de bisschoppen van Tongeren, Maastricht en Luik. Tien bisschoppen zouden hebben gezeteld in Tongeren, en 21 in Maastricht. Maar de bedoeling van de toenmalige kroniekschrijvers was niet de geschiedenis kritisch weer te geven. Hun doel was veeleer de bisschoppenlijst van Tongeren-Maastricht-Luik zover mogelijk in de geschiedenis terug te voeren, en vooral terugvoeren tot de tijd der apostelen. Een oude bisschopszetel, waarvan de stichting terug te voeren was tot de apostelen, stond namelijk in hoger aanzien dan een jongere zetel. In feite komen de getallen 10 en 21 uit de middeleeuwse getallensymboliek, en hebben ze geen enkele historische waarde.

    Natuurlijk hebben de samenstellers van de bisschoppenlijst niet alleen hun fantasie gebruikt. Ze hebben zich wel degelijk de moeite getroost om een zo nauwkeurig mogelijke lijst op te stellen. Maar wanneer wij heden ten dage de lijst kritisch beoordelen, vallen veel namen af. Allereerst die van de tien bisschoppen van Tongeren, voor wie geen enkel historisch bewijs bestaat. En van de 21 legendarische bisschoppen van Maastricht blijft er na kritisch onderzoek slechts een tiental over. De hier volgende tien bisschoppen van Maastricht zijn historisch bewezen:

Ongeveer vijftig jaar na Servatius had Maastricht als bisschop een zekere Martinus, die later in de liturgie 'Martinus van Tongeren' genoemd wordt. Over deze bisschop is niets bekend, behalve dat hij door de liturgie als heilig wordt beschouwd, dat zijn feestdag gevierd werd op 21 juni, dat zijn relieken berusten in de Noodkist in de Sint-Servaaskerk, en dat die relieken volgens C14-datering uit circa 500 dateren. In de Noodkist berusten ook nog de relieken van Candidus en Valentinus, waarover in het geheel niets bekend is, behalve dat ze een kerkelijke feestdag hebben, dat hun relieken bewaard en vereerd zijn gebleven. Ze hebben dus kennelijk wel degelijk bestaan, en we kunnen ze ook naar alle waarschijnlijkheid beschouwen als bisschoppen van Maastricht.

 

Historische tekstbronnen hebben we pas weer in het begin van de 6e eeuw, met bisschop Falco, die bekend is uit een brief van de H. Remigius, bisschop van Reims, waarin deze zich stoorde aan het feit dat Falco in zijn bisdom, namelijk in Mouzon (in het huidige Noord-Frankrijk, aan de Maas) priesters wijdde.

Domitianus nam deel aan twee concilies, in 535 en 549. De beenderen van deze bisschop berusten in de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Hoei (België). Ze zijn eveneens wetenschappelijk met C-14 gedateerd in de betreffende periode in de 6e eeuw.

En dan komt de bekende bisschop Monulfus, de bouwer van de eerste stenen kerk op het graf van Sint Servaas, bekend uit de geschriften van Gregorius van Tours. Met zijn opvolger Gondulfus, die altijd in één adem genoemd wordt met Monulfus, ligt het iets moeilijker. Hij is wellicht identiek met 'Bettulfus', de bisschop van Maastricht die in 614 deelneemt aan het concilie van Parijs.

Amandus, een van de meest populaire heiligen uit de Zuidelijke Nederlanden, is vooral bekend als geloofsverkondiger in Henegouwen. Hij was slechts kort bisschop van Maastricht, van einde 648 tot einde 651. Ontmoedigd door de slapte van de clerus van Maastricht, nam hij ontslag.

Remaclus, bisschop-monnik, kwam uit het zuiden van Frankrijk. Hij was de eerste abt van Solignac, bij Limoges, en stichtte in onze regio de abdij Stavelot-Malmedy, een abdij die vaste banden onderhield met het bisdom Maastricht. Na een aantal jaren het bisschopsambt vervuld te hebben, deed Remaclus circa 670 afstand van zijn functie.

Hij werd opgevolgd door Theodardus. Deze Theodardus werd vermoord. De rij der Maastrichtse bisschoppen wordt afgesloten met Lambertus en Hubertus.

 

Zie eventueel De Bisschoppen van Maastricht door Wikipedia.

Naor Bove

Bron: Boek Beeldig Maastricht van Frans Boetskens drukkerij H.van der Marck, Wikipedia Albert Ternote, Historici,

eine terök